فراوانی پدیده آلوایمونیزاسیون در بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور شهرستان ساری (۱۳۸۹)

زمینه و هدف : انتقال خون مکرر، درمان اصلی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور است. با این حال به واسطه مواجهه مستمر آنتی ژنی، ممکن است واکنش های ایمنی همچون شکل گیری آلوآنتی بادی علیه آنتی ژن های سلول های خونی شکل گیرد. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی پدیده آلوایمونیزاسیون در بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور شهرستان ساری انجام شد. روش بررسی : این مطالعه توصیفی - تحلیلی روی 218 بیمار (100 مرد و 118 زن) با میانگین سنی 7±22.5 سال مبتلا به تالاسمی ماژور انجام شد. روش غربالگری با استفاده از آنتی بادی های تجاری موجود (biotest, dreiech, germany) تست آنتی گلوبولین غیرمستقیم انجام شد. هر نمونه برای وجود آلوآنتی بادی علیه آنتی ژن های c ، cw ، lea ، e ، lua ، leb ، k ، jkb ، n ، p1 ، d ، jka ، m ، s ، xga، e ، fya ، s ، c ، fyb ، k ، kpa ، jsb ، lub و coa بررسی گردید. یافته ها : 88 بیمار (40.4%, 95%ci: 33.9-46.9%) برای وجود آلوآنتی بادی مثبت تشخیص داده شدند. شایع ترین آلوآنتی بادی ها (40%) علیه آنتی ژن های سطحی گلبول های قرمز c ، cw و lea بودند. بین وجود آلوآنتی بادی با زمان شروع دریافت خون (قبل یا بعد از سه سالگی)، دفعات و طول مدت دریافت خون، همبستگی مستقیمی یافت نشد. نتیجه گیری : آلوایمونیزاسیون پدیده ای شایع در بیماران تالاسمی است و با دریافت خون سازگار باید کنترل و پیشگیری گردد.